Sýkýþtýk dört duvara etrafýmýz sarýlmýþ,
Birde hava bulanýk, þimþek çakýp duruyor...
Rüzgardan evimizin tüm camlarý kýrýlmýþ,
Yaðmur bedenimize kýrbaç gibi vuruyor...
Kaçmak nede kurtulmak mümkün deðil bu yerden,
Evin her çýkýþýnda bir nöbetçi bekliyor...
Çöküp kalmýþýz yere, titriyorken sinirden,
Ýçimden bir ses bana burdan kaçýþ yok diyor...
Belki burda son bakýþ, belki son nefesimiz,
Gözlerimiz kayýyor, kulaklarýmýz saðýr...
Yavaþ yavaþ susuyor, kýsýlýyor sesimiz,
Gözün keserse aðla, gücün yeterse baðýr...
Ahmet Turgut Atlýk
2007