Buralarda Anka kuþu deðer, yaralý tenimize Ve yaðmurlar kalem olup, Sýðýnýr gözlerimize Göremeyiz… Ne kadar oldu sevgili Getirmeyeli düþlerime ellerini Ve geçip gideli, Ezel türküsü gibi… Biz Bir kez yandýk, bir kez Þimdi hangi ateþe düþse? Elbisemiz tensiz sevgili, Uzak bakýþlarýnýn közünde, Kül tuttuk, gül veririz…
Özlemler, ah özlemler! Çocuk masumiyeti kadar derin. Koynunda, Yorgun geceler saklayan sabahlara Demir atar umutlu gözlerimiz…
Nurcan Yalçin
Sosyal Medyada Paylaşın:
durunur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.