maðaranýn ýssýz kovuðunda bu sefer benim olmayan kuþ yuvalarýnýn dantellerini iþliyorum ve parmaklarým bilinmeyen zamanlarýn her þiire yakýþan sessizliðiyle furuþan çöl gecelerinden istanbul nisanlarýna konuþacaðým
ve yüzümde çiçerovari bir acýnýn aksi ile
sen
gece karanlýðý çocuk,
sen
süt beyazý çocuk
ve sen derin her ne renk ise ...
çocuk...
anlaþýldýðýnda benim bir hayal olduðum ve aynalarýn ardýndaki artýk sýr olmaktan çýktýðýnda sýnýrlar kaldýrýldýðýnda bileklerimden prangalar atýldýðýnda her þeye raðmen ve dahi acýyan parmaklarýmla yazdýklarýmda bir umman katreye sýðdýðýnda
söylediðimiz þarkýlar boyunlarýna dolansýn ve gözleri, gözlerinle ýslansýn
gel
sýr katibim ol
gel
bir kare bulalým gülümseyelim bütün mügelerden, nergislerden annemin sevdiði çiçeklerden öte
kanatlanalým çocuk ey
þimdi dur ve bir daha dinle ... Sosyal Medyada Paylaşın:
Lâ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.