yelesini býraktým rüzgarýn perçem perçem düþtü yapraklar hüzne bulanmýþ gecenin sabahýna el açtým dua ettim Tanrýya sen mevsimi hiç gelmeyecek biliyorum gidiþinin ardýndan raylar gýcýrdadý ve gardaki saat hep onikiyi beþ geçede takýlý kaldý aklým yarým yarým aklýmla sensiz þiirler yazdým adýna iliþmedim hiç yazgý dedim kader dedim takvim yapraklarýna ahdettim...
günleri çevirdim ardý ardýna saatlerin diþli çarklarý arasýnda saniyeleri ezerken gözlerim ilk dokunuþun gibi ürperdi ellerim
bak duyuyormusun oradan kalb’im nasýlda sen diye aðlýyor yaðmurlarla bu toprak bu þehir ve bu mezarlýk bu kadar kolaymýydý yýllar sonra yanýbaþýna gelip aðlamak bir onyýlýn sonunda sana dalýp senle boðulmak...
topraðýna el vurup senin teyemmümünü almak... affet ben giderken dur diyemedim
durdurabilseydim /eðer/ zamaný þakaðýndan vurur saniyeleri sonsuz bir boþluða savurur tüm saatleri akrep yelkovana varmadan ö l d ü r ü r d üm...
Ýzafi... Sosyal Medyada Paylaşın:
İzafi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.