yaþarken sensizliðin kuytularýnda gözyaþlarým yaðmur olup yere düþüyor inanmasan bile gerçek budur bir tanem sensizliðe akan gözyaþýmla güneþ üþüyor....
ardýndan boynu bükük býrakýp da giderken görmedin halimi hiç, dünyam titriyor volkandaki lav gibi sýcak olmasa da yaþlarým yere düþen her damla ile güneþ üþüyor...
sýmsýcak bakýþlarýn bir mazi oldu anýlarýn ile beslenen bu can eriyor mýzrap gönül telime soðuk vursada hasretinin sýcaklýðýnda güneþ üþüyor...
Metin Kaya ÝLHAN TRABZON
Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.