Dostluğa

Kör bir mýzrak gibi deler kalbimi
Hasretler fýþkýrýr, dökülür yere
Unutmak korkusu sarar gönlümü
Gözyaþým döndükçe azgýn nehir’e

Unutma, unutmam demiþtim amma
Unutulmak kader, çöker omzuma
Düþündüm hayatýn nedir temeli
Dostluk uzak kaldý, geç kaldý vefa

Derdimi söylerdim, o da dinlerdi
Kaybolan hayale o yön verirdi
Bir söz sustururdu esen rüzgârý
Gönlümün buzlarý onla erirdi

Küllenen gönlümde yakardý ateþ
Bakardý gizliden, doðardý güneþ
Çiçekler açardý, gönül bahçemde
Neden sardý beni zamansýz telaþ

Kazýrdým ruhuma ettiði sözü
Sanki üzerime mýhlýydý gözü
Tarifi imkânsýz, anlatmak çok güç
Hep hayalde oldu, bilinmez yüzü

Dedim ya nadide has bir çiçekti
Gönlüme sevginin tohumun ekti
Dünyada yaþayan, bir kuldu ama
Gönülde yer kapan, hoþ bir melekti

Böyle bir dostunu unutmaz insan
Unuttum denirse gönüle ziyan
Hatýra gelince dert tasa kalmaz
Unutmak gönülde baþlatýr isyan

Hatýrla dostunu, dostum dediyse
Dostun olduðuna kalbin eminse
Kalp dostu unutmaz, dað olsa ardý
Unutturmaz dostun, dostu bildiyse…

30.10.2007
Necati ÞÝMÞEK
Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: