SESSİZLİĞİN DİLİ

[
Yazýlar hep ak kaðýtlara yazýlýr
Tuhaf deðil mi?
Ak kaðýtlara dökülen sözler, duygular,
Hep kararmýþ, bunalmýþ gönüllerden dökülür!..

Ýnsan iþret, meþvet halindeyken, yazmak gelmez aklýna..
Gün batarken sýzlar içi,
yanýk türkülerde erir yüreði
Bir þiirde bulur kendini,
Yumruk yemiþken, hançer saplanmýþken...

Arada bir gelen güzelliklerle yeþerse de ak kaðýtlar,
Yelde selde yol alan karýnca yuvalarýdýr hep..
Görmez gözler, kulaklar iþitmez..
Yürekten gelen sesi duyan az olur!..

O ses bazen, Tibet manastýrýnda rahip sofrasýnda aðýrlatýr seni..
Kapýyý çalarsýn usulca
Söz yoktur..
Bir gül yapraðý uzatýrsýn yavaþça..

Sonra bir bakarsýn ki, Hint dansýnýn renk cümbüþü,
Flamingonun topuk sesi olmuþsun..
Þaþarsýn!..
Yine de görmez gözler, saðýr olur kulaklar..

Ak kaðýtlara yazýlan yazýlar gibi
Seyre dalarsýn denizi
Hafif mi hafif, aðýr mý aðýr..
Güneþ kýpkýrmýzý dayamýþtýr baþýný baðrýna..
Batmak üzredir..
Önce söz yoktu!..
Sosyal Medyada Paylaşın: