Penceremin kenarýna oturup, Sensiz bir hayatýn getirilerini düþünüyorum… Ne kadar dayanýlmaz,ne kadar da acý… Ýlkbahar da kapýma gelip, Kýrmýzý gülleri arkana saklayarak ve, Daha sonra tüm sevecenliðinle, Gülleri kollarýmýn arasýna býraktýðýn anda, Hayatýn anlamý SEN olmuþtun… Hayat,o zaman hayat adýný almýþtý… Ömrümün,duvarsýz odasýna saklamýþtým seni Orada aðlýyor,orada gülümsüyordum Birde uçsuz bucaksýz denizi vardý odamýn. Hiçbir limana kayýtsýz kalmadan, Sulara açýlýrdýk seninle… Sen ellerimi tutardýn sýkýca, Bense gülümserdim bu acemi hallerine… Artýk öðrenmiþtim üç günlük dünyada, Öðrenmiþtim sýðýnacak hiçbir þeyim olmasa da, Zamanla gülebilmeyi acýlara… Yanýmda yoksun þuan… Ben,tekrar dört duvar arasýndayým… Seni bekliyorum…dönmen gerek… Çünkü,ihtiyacým var sana. Yeniden öðrenebilmem lazým Gülümseyebilmeyi acýlara… Sen olmadan yapamam bunlarý… Ýþte bu yüzden,ihtiyacým var sana… Pencere kenarýna oturmuþ, Beklemekten yorulan gözkapaklarýmla, Senin yolunu gözlüyorum. Ýlkbaharýn acemice ayaklarýma serdiði, Tadý damaðýmda kalan sevgiliyi bekliyorum. Þuan sanki hiç olmamýþsýn gibi… Seninle hayat ölümsüzlük adýný almýþtý Yeni doðan bir bebek gibi, Yaþamak istediðim bir hayat var kollarýmda… Ýþte bu yüzden sevgilim, ÝHTÝYACIM VAR SANA… (ESRA BÜLBÜL)
Sosyal Medyada Paylaşın:
zanessRa Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.