KALMAZ

Sevildiðin yere sýk gidip gelme,
Kalkar itibârýn, muhabbet kalmaz.
Îtimat azalýr, küçük düþersin,
Hürmetin tükenir, müebbet kalmaz.

Zaloðlu Rüstem’den boyum var desen,
Ashab-ý Kiram’dan huyum var desen,
Sultan Süleyman’dan soyum var desen,
Beþ para etmezsin, necâbet kalmaz.

Elâlemi deli, kendin âkil san,
Sus bâri, seni de: sansýnlar insan,
Düþsen bir çukura, bir el arasan,
Görmezden gelirler, sahâbet olmaz.

Sözüne dikkat et, sineyi deler,
Unutma, el ârif, insaný eler,
Karþýnda el pençe duran kimseler,
Sýrrýný öðrenir, mehâbet kalmaz.

Laf taþýma sakýn, gerek taþ taþý,
Sebeb-i minnettir, sakýnma aþý,
Býktýrma dostunu, çatmasýn kaþý,
Belki selâm kalýr, bak sohbet kalmaz.


Sevgili Dostum, kardeþim: Muhterem Mustafa GÖKTEKÝN beyefendinin ilk iki mýsrayý yazarak ayak vermesi ile kaleme aldýðým bu çalýþmayý, âcizâne arz ediyorum.

Sosyal Medyada Paylaşın: