ÇARŞAF GİBİ

Ezmeseydi varlýðýn, içimin raylarýný !
Kapar mýydým sana ben, gönül saraylarý mý?

Kavuþmadým devlete, çekilirken uzlete,
Ýçimden bakýyorum, kopacak kýyamete...

Uðrarken sermayemiz, çok zamansýz, ziyana,
Dökülüyorum þimdi, içime yana yana !...

Külü yok, dumaný yok, bu bir içten yanmadýr,
Hayat dediðimiz þey, süresiz aldanmadýr...

Kaç þekle giriyorum, çarparak aynalara,
Çalacaðým son kapý, açýlsýn bir diyara...

Zindaným da zehirle demliyorum efkarý,
Ýçinden geçiyorum aþmadýðým daðlarý...

Bu yüzden uzak düþtüm, soðutacak karlara,
Açýyorum içimi, patlayan volkanlara...

Nereden bileceksin, düþmeyince bu hale,
Her þey ateþtir bur da, ateþtir gül ve lale !

Ýðne ucu bir ýþýk, görünce bil deliyim !
Þaþacak bir þey yoktur, bir embriyo gibiyim.

Denizde ve çöllerde, nasýl daðýlýrsa kum,
Elbet günü gelince, çatlayacak tohumum.

Yaþadým ve gördüm ben, öldürmez her kanama;
Kanamadan ölmem de, öldürecek bu yanma...

Açýk yaraya bile, söyle, var mý, þahit kim?
Bu bir içten yanmadýr, acýsý, þahit sizim !

Sevindirirsin diye, ansýz çýkan af gibi !
Bir tek sana açmýþtým, içimi çarþaf gibi...

Bu ne talihsiz bir son, ellerinde dürüldüm,
Buna da gerek yoktu, dokunduðunda öldüm.




Hayrettin YAZICI














Sosyal Medyada Paylaşın: