Aklýmýn avlusuna saçýlmýþ bildiðim bütün harfler
Yazmayý bildiðim sadece senin adýn…
Okuyamam…
Mayýs güneþinde üþürüm senli harflere
Yüreðim alabora savrulurken bilinmezlere
Tutunmayý dilerim, ben olan yanýna
Ellerim yanar kar ayazýnda
Tutunamam…
Binlerce cümle biter dimaðýmda
Dökülmek diler birer birer kalemimin ucundan
Kâðýt bir top ateþe döner
Yanar ellerim
Yazamam…
Dingin bir o kadarda huzura ayak basmýþ
Kelimeler geçer kalbimin hücrelerinden
Sýradaðlar geçit vermez, lal olur dillerim
Anlatamam…
Özlemek ne zor kelime
Özlememek daha da zor
Vuslata niyet edip
Ne seninle ne de sensiz olamayan bir þehrin
Derununa girmek istesem de
Giremem…
Bir büyük yangýn, bir büyük boþluk
Sensizlik uçsuz bucaksýz yokluk
Yýllar tükenir, zulümle geçer ömrüm
Anlarým,
Anlarým ki sensiz ç/ölüm…
Kavrulup yanar içim
Bir ferahlýk su dilesem de;
Ateþ kesilir dudaklarým
Ýçemem…
Dudaklarýma mühür vurur her hece
Yüreðim “Ah”lara tutunur kalýr öylece
Kimsesiz ýssýz bir virane kalbim
Gözlerimde düþmeye hazýr çið tanelerim..
Dilimde son bir hece
Ey Aþk ! derim.
Ey aþk !
Unuttum, senden gayrý bildiklerimi
Susar kalýrým ardýnca
Konuþamam…
En sonunda bildim,
Bildiðim o ki;
Ya aþk bendim
Ya da aþk ben olmalýydým
Bir pervane misali mum alevine sevdalý
Dayanamaz, tutuþur yanarken kanatlarým
Güneþin sahibinin yüzüne
Bakamam..
PERÝHAN TUNÇOK
ESMÝZE ÝZMÝR