Öyle bir gece ki zaman, Yýlan zehrini kusuyor, Ölü geceye doðan ay ýþýðýna. Yýldýzlar, karanlýðýn öte ucunda Kaybolurken birer birer, Örümcekler aðlarýný örüyor, Tutsak etmek için güneþi…
Kartallarýn yasýný tutarken ihtiyar daðlar, Geceye çakan mor þimþekler, Kara sevdalýlarýn ölümünü anlatýyor, Ölü gecenin karanlýðýnda çaðlayan nehre…
Güneþe doðru akarken bütün nehirler Aydýnlatmak için ölü gecenin karanlýðýný. Gözler kör, Ne yakýný görebiliyor, ne de uzaðý! Duyamuyor kulaklar, Tarihin, yaþanmayan zamanýndan gelen, Tarihin bir baþka devrine koþan ayak seslerini… Duymuyor…
Öyle bir gece ki zaman, Ölü topraðý gibi çökmüþ insanlarýn üzerine. Ölüm uykusunda uyuyanlar, Uyanamýyor, Uyanamýyor, Uyanamýyor…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozanca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.