HASAN

Hasan’ýn öyküsü þehir yolunda baþlar,
Yine orada biter.
Öksüzdür Hasan evvela ,
Babasý burnunda tüter.
Tüm yokluklara raðmen,
Okumayý çok ister.

Patlak bir kundura,
Altýna eski bir pantolon,
Üstüne bir ceket uydurulur.
Okul zor deðildir ama,
Her gün altý kilometreyi yürümek zordur.

Öðretmenin gözüne girer daha ilk derslerden,
Ýsteklidir, iyi huyludur.
Yalnýz , þivesi biraz köylüdür.

Kasaba çocuklarý ,
Dalga geçerler konuþmasýyla.
Hasan, akýllý çocuktur, aldýrmaz,
Bir kere düþtü mü yola ,
Eve kadar baþýný kaldýrmaz.

Bazen kamyonlar alýr acýyýp,
Yüzünü rüzgara verir,
Saçýný dalgalandýrýr ,
Üstüne çýkýp.

Ýlk dönemi,
Cebinde kuruþsuz bitirir,
Ýnadýna takdir getirir.
Herkes babasýndan saklarken karneyi,
O, elinde gezdirir.

Ne olursa , yazýn olur.
Hasan, kara sevdaya tutulur.
Ayþe, güzel kýzdýr ama,
Hasan’ýn umutlarý,
Bu sevdayla son bulur.

Okul yolu Ayþe’den uzaklaþtýrýr,
Dönüþ yaklaþtýrýr,
Bu durum,
Öksüz Hasan’ýn aklýný karýþtýrýr.

Ýstese; vermezler Ayþe’yi,
Hem neyle besleyecek,
Nasýl geçindirecek evi..

O günden sonra,
Dalýp dalýp gider,
Ýçin için, bahtýna kahreder.
Ýkinci yýl zayýf dolunca karne,
Gözden düþer.
O’nu destekleyenler de çevresinden uzaklaþýr,
Birer ikiþer.

Okulu býrakýr yokluk ve sevda yüzünden,
Yaþ eksik olmaz olur,
Hasret gözünden.

…

Aradan yýllar geçer,
Gönül, yaprak sarýsý,
Þimdi o yollarý yine tepelemektedir,
Hem de gece yarýsý.

Piþmandýr, piþman olmasýna okumadýðýna,
Hala inanamaz;
Ayþe’ye nasýl yandýðýna.

Zaten; O’nu da bir baþkasý alýr,
Hasan , çektiði sevdanýn acýsýyla,
Baþ baþa kalýr.

Hamallýk yapar;
Yaþlý annesine ekmek getirmek için,
Gece geç saatte yolda oluþu ondandýr.

“Keþke okusaydým” der.
Der ama eline zor geçer.
Ýþte bu yüzden “ah” çeker,

“Hasan’ým, yapma, etme”
Diyenler çok olur ,
Ancak Hasan, dinlemez.
Hasan’ýn kalbinden Ayþe’nin sevdasýný ,
Kimse silemez.
Kimse silemez.
Kimse silemez.

Sosyal Medyada Paylaşın: