Ýnsanlar hayatýmdan çalarken, Mutluluðumdan alýp götürürken, Ben onlarý hala seviyordum. Hep de sevdim fakat, Dürüstlüðe maðlubiyet kazandýrdým...
Neþe, umut daðýtýrken, Ben çaresiz kaldým! Para, zaman harcarken, Ben harcandým! Aydýnlýk, parýltý saçarken, Ben karanlýkta kaldým! Severken ben herkesi, Sevgisiz kaldým...
Dokunmayýn bana! Kafam karýþýk, Faili meçhul sorgulardayým... Aðlamak kötüymüþ, kim demiþ! Aðlayacak insan, Aðlayacak ki içini boþaltacak. Yakacak sigarasýný, Koyacak kadehi önüne, Akan gözyaþlarý rakýsýna su olacak, Eþlik edecek þarkýlara...
Hayatýn götürdükleri zaten gitti, Ýnsanlarýn aldýklarý hepten bitti, Çalýnanlar birer birer yok oldu, Çýðlýklarým da geceyle kayboldu...
Þerefsizlik kök salmýþken hayatýn her zerresine, Kaybetse de pes etmedi dürüstlük. Riya kýlýcýný çekse de karþýmda her seferinde, Sev dedim dürüstçe, sev inatla, Durma yaþa, yaþa inatla ve diren, Asla yýlma... Sosyal Medyada Paylaşın:
Coşkun IŞIKDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.