sen
gelip giden hayatým
ben
elinin çizgisinde sadece kývrým
divane ruhlar iðnelendi kederine
ve inanmak istedin kaderine
ki
geçmiþ dedikleri
yazý yarasý
kabulümdür…ne yapalým
kýyýda köþede kalmýþ mektuplar
ölen hikaye kahramanlarý
zamanýnda ayrý düþtüðün nice gözyaþlarý
hatýralar sýrlarýnda uzak yol bakýþlý teselli mahkumlarý
göðün elleriydi artýk zaman
aþk’a inanmayanlar için koþullu bir yalan
aþk’a inanlar için hep kalan
geçmiþ dedikleri
yâr yüzünde hakikat
onu da þimdi usulca unutmak
ýhlamur aðaçlarý kokularýný tazeledi
her ihanet sonrasý savrulan saçlarýnýn karasýnda
rüyalar
tek görümlük huzursuz bir ertelemeyle terlerken
aðzýnýn sýcaðýndan cehenneme yol giderdi
iþte o an kim olsa istemezdi cenneti
dudaklarýnda ateþlenen uçuðun alevinde
geçmiþ dedikleri
dudaklarda kanat çýrpan tebessüm
o da þimdi köpük salyalý ölüm
nasýl ki iki ses ayrý düþer bendirde
öyle düþersin aþk’ýn gölgesine
dudak lekesi mahreminden inleyen her naðmeyi
ninni diye okuyan gazelhan
iki yakandan sýzan beni
iki vakit arasýnda üfleyecek
ve ben öyle raks edeceðim sûretinde
geçmiþ dedikleri
sanrýya üþüþen düþlerin resmi
onu da bir kalemde silmeli
dalgýn uzaklýklar mezarlýðýnda
derin bir sancýnýn güneþ yüzü görmemiþ yataðýnda
sabah olma ihtimali ile uyanýnca
gamze hizasýna iðnelenmiþ
eski bir efsane yazýsýdýr mutluluk
bizim olamamýþ saklý bir mucize
deðil mi ki içinde en kudretli tanrý onun adý
geçmiþ dedikleri
her yeni gün için dünden kalan bir nefes
onu da þimdi son defa vermeli…