Dalgalarýn serinliðindeyim Seni arýyor ellerim. Beni bana býraktýðýn sahildeyim Yalnýzým kuru kalabalýkta Suya dokunyorum uzanarak Senden kalanlarla Ufka bakýyorum Neden öldüðünü hala bilmiyorum Korkmuyorum artýk kaybetmekten Kaybetmiþken seni Küfrediyorum kendime yerli yersiz Yanýmdayken, daha çok bakmadýðým için gözlerine Kendime nefretten bir sandal yapýyorum.. Sýkýldýkça, açýlýyorum Koca Kum’dan Çocuklar koþuyor ýssýz sokaklarýmda toz kaldýrarak Ve ben sensiz ölüyorum.. Uzanabilirsen tut kollarýmdan düþüyorum Telaþlanýrsýn bilirim. Korkma! ýsýnma telaþýndan üþüyorum sabaha karþý ayazlarda Belki sona yaklaþýyorum hissetmeden Belki de ilk’lere yelken savuruyorum umursamadan Seni Sadece özlüyorum.. Nokta koyamadýðým dizelerde Hapsedildiðimiz gecelerde Öpüþtüðümüz her yerde Üstüne attýðým toprak geliyor aklýma Kimbilir ne yapýyorsun o alemde Aðlýyorum.. Seni býrakmayacaktým ya! Yanýna geliyorum.. Sözüme sadýk kalarak..
ÝSMAÝL ÞANLI
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kralpan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.