KİMSECİKLER YOKTU...
Son yapraðýn düþmesini izledim.
Yoksa son aðaç mýydý gördüðüm?
Gözyaþýmý saçlarýnda gizledim!
Bu, rüzgârla son görüþmem gibiydi,
Yüreðimi üþüten baþka biriydi…
Son dalganýn vurmasýný izledim.
Yoksa son martý mýydý baktýðým?
Yosunu kokladým, seni özledim!
Bu, mehtapla son vuslatým gibiydi,
Yakamozu solduran baþka biriydi…
Son lambanýn sönmesini izledim.
Yoksa son nefes miydi çektiðim?
Can okumu arþa doðru gezledim!
Bu, topraða son basýþým gibiydi,
Yýldýzlara uçuran baþka biriydi…
Son kýzýlýn gitmesini izledim.
Yoksa son þafak mýydý daldýðým?
Yollarýna son kez baktým, gözledim!
Bu, güneþi son görüþüm gibiydi,
Gözyaþýmý kurutan baþka biriydi…
Son küllerin uçmasýný izledim.
Yoksa son ateþ miydi yandýðým?
Aleviyle aþk yaramý közledim!
Bu, dumaný son görüþüm gibiydi,
Beni gün gün eriten baþka biriydi…
Son vagonun geçmesini izledim.
Yoksa son sefer miydi çýktýðým?
Kendim el salladým kendim sýzladým!
Bu, raylarý son sayýþým gibiydi,
Beni alýp götüren baþka biriydi…
Son damlanýn düþmesini izledim,
Yaðmurlu bir gün mü idi öldüðüm?
Son nefesi Azrail’e sözledim!
Bu, kendimi son görüþüm gibiydi,
Mezarýma gömülen baþka biriydi…
Kimsecikler yoktu…gece,yarýydý…
Kasým 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
mustafa gözelel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.