Coşku…
Coþku…
Ýçim kýpýr, kýpýr, çaðlayana dönüþmüþ,
Ýnanýn göz bebeðim, sevincinden gülüyor.
Kuþlar kanat çýrpýyor bendeki bu coþkuya,
Rüzgarlar kulaðýma aþk þarkýsý söylüyor.
Dünyaya boþ verdim bak, zaman geçiyor hýzla,
Hiç meselem kalmadý, ne baharla ne yazla,
Sevmeyenler sevmesin, düþünmüyorum fazla,
Sevenlerin sevgisi kanýmý coþturuyor.
Yýldýzlar da þahittir, içimdeki bu coþku,
Yarýnýmý kuracak, býrakmayacak kuþku,
Her tomurcuk patlarken, yarýna olur muþtu,
Ýçimdeki çiçekler, meyveye dönüþüyor.
Nerelere gitsem de býrakmayan peþimi,
Kara talihin bile duymuyorum sesini,
Penceremde seslenen þu kuþun neþesini,
Ýçime doldurdum da, dert artýk sýðamýyor…
Ayaklarým yürüyor umutlu yarýnlarým,
Kalmadý kimselerle en küçük sorunlarým,
Alacaklý gelmiyor, tutmuyor sancýlarým,
Borcumu ödemiþim, yüzüm ondan gülüyor…
Þimdi en büyük borcum, yalnýz Allah a kaldý,
Ömür zaten kýsacýk, iþte þurda ne kaldý,
Sayýlýyor ya bir, bir problem hep zamandý,
Ýyi deðerlendirmeli, zaman ters çalýþmýyor…
Necati ÞÝMÞEK
23.06.2007
Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.