SON SES
Çöl yeli ruhum; eser sýcaðýn maðrur gölgesine.
Müptelasý olur gözlerim, gökyüzüne kanat.
Uzanýr ellerim, en uzak çocukluk sesine,
Sükunete boyadýðým duvarlarda, binbir asýk surat.
Yaþlý yapraklar, düþerken karanlýðýn nefsine,
Gecenin güneþinden, ikramdýr ab-ý hayat.
Bir kareye sýðmaz, ömrün her mutlu aný.
Hatýra torbasý dolup taþar, sevdiðim insanlarla.
Yer-gök titrer, kapýmý çaldýðýnda ölüm kaaný,
Üstüm kirlenir, piþmanlýktan arta kalanlarla.
Sensiz aleme göçerken; cebimde saklarým her duaný,
Tane tane harcarým, çarpýþtýkça yalanlarla..
Yaðmur altý sokaklarda, gül rengi yanaklarýn ýslanýr.
Kýþ ortasýnda ýsýnýr, kederleri üzerine örtüp.
Aþka küskünlerin kalbi, bir baþkasýna kapanýr.
Her dikenin kan döker, acýlara kolayca sövüp.
Sonbahar kadehlere doldurulur, tebessümle yýllanýr;
Sarhoþ eder, canlandýkça, keþkeleri görüp
Ýsmail ÞANLI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.