dört mevsim gibisin, her birinde ayrý güzel. taze karanfil toplarým, karlarýnýn üzerinden. gün olur, yakamozlarý devþirirken elinden, gemiler devrilir çýldýrýrsýn aniden. balýk kývraklýðýnda dalarsýn da suya, þahin pençelerinle kaldýrýrsýn ufka.
dört mevsim gibisin sevgili! her birinde ayrý, sevgili!
henüz, çiçeðe durmuþken topraðýn fideleri, nergisi, sümbülü, ebegümeci ve bilumum meyveleri yaðmur olur, fýrtýna keser alabora edersin tüm bereketi…
dört mevsim gibisin her birinde ayrý þen.
en medetsiz, en kara, en dar soðukta, bir güneþ doðar ufkumda salýna salýna. saçlarýnda umutlar, korkularým yanmýþ kucaðýnda, bin parelik umutlarý alýr da avucuma küheylan olur, þahlanýrým ocaðýna...
dört mevsim gibisin sevgilim her mevsim ayrý hüzün, ayrý sen, ayrý neþ’en...
seninle, hiç eskimedim ben.
Nurcan Yalçin
Sosyal Medyada Paylaşın:
durunur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.