m.döðücü ye
Þiire dokunan bir hizanýn içinde
Hüzünlenen havsalamýn ilk emriyle
Baþlýyorum sýz(lan)maya ey münadi
Doður hücrelerinden Beyzalýðýný
Çok kuturlu bir duanýn muhayyilesinde
Ermiþ / gövdemi koyuyorum ruhumun önüne
Bizatihi sevmek kadavralarýna basarak parmaklarýmý
Koyuyorum en gönüllü bakýþlarý(mý) ufkuma
Sen ey mürai anlamaz bir aymazken kahredici
Nebzesi olsan bir uç beyi kelimenin
Menziline uðrasan misli olmaksýzýn yoklayan
Bir aþkýn þahlanana küheylanýyla ah ey münadi
Zamaný tüylenmiþ bir uzun karanlýðýn ukdesinde
Muciz bir dellenmekse muhasipsiz “seviyor “olmak
Ucuz neþelenmelerden medet umarak
Gölgesine girmeden hiçbir tereddütün
Ey münadi menzilinde tut seviyor olmamý
Diri ve en koyu damarýmdan geçiyorsun
Arlanmanýn kibrini söktüðümden beri
Paha biçilmez kelimelerle kalbime iniyorsun
Defaten gülüyorken coþkun akan bir suyun
Çaðýltýsýna katarak mahyalanan kahkahalarýný
Ve derin mavi denizlerin dibinden toplayýp
Görkemli hüzünlerinde büyüttüðün nazarlarýný
Betimsiz büyüterek sarmalasak baðrýna
Ve yüksünmesiz bir misal getireni köpürterek
Aþkýnýn ve onur bahþettiði dostluklarýnýn
Ývedilikle büyüttüðü muhabbetinin en ortasýndan
Söyleterek gerçeðimizin hizasýnda kalbini
Yenilenerek güçlensek diyorum yarýna