Ne güzel demiþ ozan, “Ne sevdiðin belli ne de sevmediðin, diye. Baþýma gelene dek gülerdim bu söze. Ýnsan ya sever ya da sevmez diye… Ama öyle olmuyormuþ iþte, Yaþayýnca anlýyor insan.
Neden böyle olur, Ne alýkoyar insaný tam sevmekten, Sevgisini dolu dolu yaþamaktan, Yaþatmaktan… Hiç bilemedim. Hele bir de seviliyorsa…
Anlayan varsa bana da anlatsýn.
Sever görünür insan, Sevilmeyi sever aslýnda, Onu seveni deðil. Eee o zaman da ne yapmalý, Sevilmeyi kaybetmemek için, Sevmese de sever görünmeli deðil mi?
Peki hiç düþünmez mi peki, Karþýsýndaki sevgiyle çarpan yüreði. Nasýl içine siner ki, Yarým yamalak sevgi gösterileri… “Seni seviyorum”.der seven, “Ben de” der sevilen.
Kaçamak içi boþ bir bendedir bu oysa. Ama seven için yeter, Ya da bir süre yeter görünür. Ta ki seviyorum demekten yorulup, Ben de sözü duymak istemediði ana dek…
Üstüne düþeni yapar elbet sevilen, Aný yaþar ve yaþatýr. Ama bir gün ya seven gerçek bir þey isterse, Ýçinde bu korku da vardýr. Bilir bu isteði yapamayacaðýný, Adýný koyamayacaðýný bu sevdanýn. Ya o zaman bu sevgi elimden giderse, diye düþünür.
Diken üstündedir hep, Elindeki hem kaybetmek istemez, Hem de yeni yüreklere yelken açmaktan alýkoyamaz kendini. Bilir ama yaptýðýnýn sonuçlarýný, Yine de yapar çünkü, Hep ve herkes tarafýndan sevileceðini sanýr.
Ýçten içe bilir ama Bir daha böyle sevilmeyeceðini de. Yine de bir þeyler alýkoyar iþte sevmekten. Kýzmamak gerek ama Demek ki sevmemiþtir yüreðiyle. Arar gerçek sevdiðini, Yalnýz arayacak gücü yok diye kýzýlýr ancak, Bir kalbi o arayýþta yanýna yolcu ettiði için. Sevilmenin deðerini bilmediði için…
Oysa güzel olmaz mý? Sevileni sevmek. Çýkarmak tadýný sevginin. Yaþamak hayatý beraberce. Bir yürekte iki sevda yerine, Bitene dek bir sevgiyi yaþamak. Sonra açýlmak yeni denizlere…
Belki de sever gerçekten bazýlarý, Ama bilemez sevmeyi. Ya da gösteremez kim bilir. Vardýr sevmeye bir engelleri, Söylemez, söyleyemezler… Anlasýn isterler, Seviyorsa anlar derler, Böyle kabul eder beni…