Sürerken ömrümüzü, bir tarla gibi baþtan,
Karýldýk her evlek de, çýkar gibi savaþtan...
Doldurur boþluklarý, sarý çölün kumlarý,
Hangi eller ekerler, döl vermez tohumlarý?
Her hasatta yanýlýr, biçecek ekinciler,
Gündüz boyu gün yakar, top oynar gece cinler...
Kamçý yenir yaðmurdan, abanýr ki kara kýþ !
Dönmez kimse yüzünü, atmadan geçer, bakýþ.
Çimenlerde güvermez, çiçekler açmaz mor fes,
Anlaþýlýr hayat da, bir tek alýrken nefes.
Ansýzýn irkilirken acý ýslýk sesiyle,
Anýyorum Allah’ý bende ki nefesiyle...
Kirlendikçe zamanlar, toprak kalacak temiz,
Kendi bedenimizde, erir kendi gölgemiz...
Çýðlýklar karanlýða gitgide gömülürken,
Ýster miyim ölmeyi kahkahayla gülerken?
Hasretlisi kalýrken, pamuk elli baharýn,
Taramaz serinliði saçlarýmý rüzgarýn.
Sana sesleniyorum, iþte son çýðlýðýmla !
Ýçime dökülürken, bütün aðýrlýðýmla...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.