ýslak ýslak bakan maðrur, ela gözlerin
þimalden göz kýrpan yýldýzlar kadar ürkek
ýlýk bir rüzgarla ýsýnan
sevda dokunuþu masum yüreðinde
leylak kokularý gülümser
sen gülümsersin aþkýn mevsimine
oysa gözyaþlarýyla giyinmiþti sevgim
sararken son kez sýcak bedenini,
yitip giden aþk mý, gurur mu
yoksa her ikisi mi?
uzaklar almýþken benliðimi benden
hem de hiç çekinmeden,
nihavent ezgiler getirirdi yitirdiklerimi
birer birer
aðaran saçým çaðýrýrken eksik yýllarýmý,
yorgun bakýþým ele verir kimsesizliðimi.
siyah beyaz anýlar öperken omzumu her gece,
yüreðimi saran buruk tat,
içtiðim ilaç kadar acý.
kýrýlgan bir bestesin þimdi
adý kayýp bu aþka yazdýðým
umut çaresizliðin kardeþi mi, düþmaný mý bilinmez
bir gün elbet biter
geriye, dua bekleyen kýrgýn bir ruh kalýr
Banu Uludað