Doyurur aklý, fikri, duygusal yönü ile Þiir usu eðitir, eðitimse insaný. Okudukça/yazdýkça, insaný ferahlatýr Þiir özü eðitir, eðitimse insaný.
Yeter ki yâr elesin, höllük gibi elenir Aþk beþiðe deðil de, bir tek kalbe belenir Sekiz nota ses olur, makamla bestelenir Þiir sazý eðitir, eðitimse insaný.
Hiçbir engel tanýmaz, âþýklýk varsa serde Her þeyler taklit oldu, dünkü sevdâlar nerde? Dargýn/kýrgýn kalmasýn, barýþ koksun her yerde Þiir küsü eðitir, eðitimse insaný.
Aþk; “kireç söken” gibi, kini, garazý söker Yeter ki düþmeyi gör, büklüm büklüm o büker Aruzla, hece ile, sesi kalýba döker Þiir sözü eðitir, eðitimse insaný.
Aþka dûçar olaný, kýnamayýn siz n’olur Derinden of çekerek, hiç durmadan o solur! Nâðmeler rûhu okþar, söz olur, soluk olur Þiir sesi eðitir, eðitimse insaný...
07/04/’10 Hanifi KARA Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.