karlar yaðýyor sokaklarýma. namert soðuk, yeni yetmelerimi vurdu kuytularýmda...
sobasýz odalarýn, yere bakan yorganlarýnda, çocuk iniltileri üþür bilir misiniz? ha benim koynumda, ha ýslak taþ sofada fark etmez ayak sesleri yürür, sahan baþlarýna týptýp týp... ve geri döner yorgan altlarýna daha bir büyük… sahanlarýnda umutlarý kesik mi kesik...
umut bu ya, her an biri çýkagelebilir... þimdi deðilse bile, hemen sonrasýnda þimdilerin. bir el, avutacaktýr en az üç gün, týptýplarýný bebelerin... ve hatta üþümelerini küçük ellerin...
karlar yaðýyor sokaklarýma. kanatlarý dondu güvercinlerimin ve altýndan yavrularý düþtü bir bir.
aðlamalarý sustu minik iniltilerin kýrýntýsýz kaldý serçelerim... duydunuz mu hiç?
güneþler kimin cebinde kimbilir? bir dirhem siyah arar, kýrýk aynasýnda bir gelin... bu, yüz kimindir? yok eskilerden bir kare, ki; köprü kursun þimdiye gelin...
karlar yaðýyor karlar, ta içlerine içimin. ve birileri, beyaz muþambalarýn, fermuarlarýný çekiyor çabucak var mý göreniniz?
kim bilir hangi kelime? kurulmadý henüz o cümle…
karlar üzerine, bir hikâye yazýlýr her gece. ve göðsümde, çocuk iniltileri susar, sobasýz odalarýn yere bakan döþeklerinde…
nurcan yalçin
Sosyal Medyada Paylaşın:
durunur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.