Ben sesimi koparýp çocuklarýn avucuna verdim bir gül kokusuyla, Yokluðumdan düþler çýkardým onlarla avutuyorum geriye kalanlarýmý. /Aptal!/
Ruhum menapoza girmiþ bir kadýn hüznünde, Bedenim hala çocuksu pembeliklerde, Zihnim nasýr tutalý kendimi çocuk saymýyorum. Býrak birazda öyle diye düþlediðin bir ’kendinden geçmiþ’ olayým. Ýnan kazýsam, yüzün çýkar her zerre düþüncemde. /
Biri gelse, saçmalarýmdan sapan yapýp kafamý yarsa, Caným acýmaz derdim, eðer o yarsa. /Avun!/
Çok tatlýsýn diyenler olmuþtur eminim sana. Ben sana böyle bir þey diyemeyecek kadar tuzsuz bir hayat banýyorum, Hayattan tad almayalý þeker komasýna girdiðimde olmuyor. Sosyal Medyada Paylaşın:
Timur KOHEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.