Nöbet

Nöbetteyim bu gece; kar, tipi aldýrmadan,
Yüzümü lime lime, doðruyor keskin ayaz.
Koruluk kar altýnda, arasý kara zindan,
Buzdan sarkýt kuþanmýþ, tel örgüler bembeyaz.

Nefesim duman duman, kirpiklerim donuyor,
Kara kýþ tüm gücüyle, direncimi sýnýyor.
Aklým o hayýrsýzda, hala içim yanýyor,
Ne zaman söner bilmem, içimdeki bu alaz?

Ýn, cin uykuya dalmýþ, bir ben varým nöbette,
Uzakta düdük sesi, bir de tertip elbette.
Postalým kar içinde, gözüm bir siluette,
Onu görür gibiyim, dalýp hayale biraz.

Oysa ki biliyorum, her þeyin bittiðini;
Ardýna hiç bakmadan, el olup gittiðini.
Bir gönül anlamýyor, umudun yittiðini,
Ne desem dinlemiyor, kar etmiyor hiç bir söz.

Asker aðlamaz derler, yalan vallahi yalan!
Ýþte ben aðlýyorum; ne gören var, ne bilen,
Bu saatte bir sensin, hüznüme þahit olan,
Sýrdaþýmsýn Bilecik, dosta ihanet olmaz.

14 Aralýk 1990 - Bilecik
Sosyal Medyada Paylaşın: