Haksýzlýk olmaz mý ya, kýrk yýlýmýn kadýný,
Neden sana açayým içimin zindanýný ?
Aðzým da saklý kaldý, ilk cümle, son kelime ?
Bir bahar dalý gibi düþerken ellerime...
Asla düþünmemiþtim, ne yalan, ne de kibir,
Bahar gözlerimizden öpüyorken birebir.
Bir sonbahar sabahý, çýkarken yolculuða,
Derdimi anlatmayý deniyordum bu çaða...
Ya ben anlatamadým, ya kimse anlamadý,
Neye baþladým sandým, içimde yarým kaldý.
Güneþin zeval vakti, doðmamýþtým ben oysa,
Beni böyle yarýmlýk düþüren hangi yasa ?
Yoksa çok geç mi kaldým, yahut doðdum çok erken,
Nasýl alýþýr insan, aðlamaya, gülerken?
Oysa biz saatleri, çok geç vakte kurmuþtuk,
Uyandýk bir yangýnla, ilk ocakta tutuþtuk...
Biz zannedip herkesi, inanarak, kanarak ;
Adýmladýk yollarý, cayýr cayýr yanarak...
Bütün yollarý kesip, geçitleri týkayýp ,
Kalýrken elimiz de, boþ kafes, kuþu kayýp.
Kaç yaprak kaldý sahi, düþtüðün o dallardan,
Geçerken alný açýk, ömürlük sevdalardan...
Çöz de artýk dilimi, dinleme sözlerimi,
Kanat gersem de göðe, ben bilirim yerimi.
Boþa aranma artýk, olmaz halden anlayan,
Bana ait bu zindan, hem mahkumum, gardiyan.
Yine yaðmur yaðýyor, baksana çise çise,
Bir kuþ kapayamadan, dönerken evimize...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.