Bomboþ bir kalp çarparken sol yanýmda Ýçim üþüyordu soðuk duvarda Kýrýk bir çerçeveden sarkarken Ýçi dökülmüþ umutlar Yavaþ yavaþ sönüyordu ay Kirpiklerimde...
Bakýþlarýndan süzülen bir Ýstanbul akþamýnýn Serin kuytularýnda saklanýrken heceler Kaç umudun izi kalmýþtý Kýrýk dökük bir çerçeveden sarkan Ýmlasý bozuk cümlelerinde Bilmiyorum
Grubun rengi alazlanýrken yanaklarýnda Dile geliyordu yýldýzlar Mavisi gönül çelen gözlerinde Kimbilir Kaç ayrýlýk yaralamýþtý yüreðini Deli poyraz misali
Gün olur devran döner de Papatyalar açar saçýnýn her telinde Umutlar doðurur her yeni gün Bir bir dökersin eteðindeki taþlarý Sazlar çalýnýr belki de Halkalý tepelerinde
Bir gün sileceðim elbet Kirpiklerinde düðümlenen hüznü Ay söndüðünde gecenin koynunda
Eylül GÖKDEMÝR/Asimaral... 24 Mart 2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
EylülGökdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.