Gecenin karanlýðý iyice çöktü
Sokaklarda tek tük dolaþan hayatlar
Ve ben
Camýn önünde durmuþ gök yüzünde arýyorum seni
Yýldýzlar kadar parlak ay kadar güzel seni
Saniyeler dakikalarý dakikalar saatleri kovalarken
Akrep ve yelkovan köþe kapmaca oynarken
Odam iyice soðudu yavaþtan…
Dudaðýmda içimden gelen kelimeler
Kulaðýmda radyoda ki ince melodi
Kapý eþiðinde duran mum söndü sönecek
Yüzümde bir tebessümle gülümsedim sana
Yapraklarýn eþliðinde
Rüzgar þarkýsýný söylerken
Kapattým radyoyu ve gözlerimi
Seni dinliyorum þarkýlarda…
Seninle daldým hayallere
Yýldýzlarýn aydýnlattýðý gecemde sen nerdesin ?
Ben hayallerinle yetinemezken
Yokluðunun çaresini bulamadým
Hayallerle þarkýlarla kendimi avuturken …
Derin bir nefes çektim soðuk nemli
O Ýstanbul havasýndan
Ýçim titrerdi gözlerim doldu
Kirpiklerimin uçunda iki damla
Biri sen diðeri ise ben…
Ama her zaman ki gibi
Sen beni yine bilmeyeceksin ve duymayacaksýn
Ben ne kadar haykýrsam da …
Sen yine yok sayacaksýn…
Ümit Nebil