Melek
Sen kanatlý bir melek, ben kanatsýz bir kulum,
Uçamam peþin sýra, gökyüzüne ben gülüm.
Tanrý seni yaratmýþ, uçsuz bucaksýz nurdan,
Beni de halk eylemiþ, neyleyim ki çamurdan.
Anladým bu alemde, farklý iki varlýðýz,
Sen nurdan bir meleksin, ben adem karayaðýz.
Bir kul için Cenneti terk eder mi hiç melek,
Ne saf bir aþýðým ben, boþa baðladým yürek.
Sana özür borçluyum, bilmemiþim haddimi,
Pembe düþlere dalýp, kandýrmýþým kendimi.
Kabahat sende deðil, yanýyorsa yüreðim,
Sevdimse ben suçluyum, cezamý çekeceðim.
Git ardýna bakmadan, haddimi biliyorum,
Sana kendi dünyanda, mutluluk diliyorum.
Bundan sonra neylerse, eylesin artýk felek,
Yüreðimin yarýsý, sende kaldý ey Melek!
26 Aðustos 1989 – Cumartesi / Ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.