Baþ ucumda sayýklayan,
Sayfa sayýlarýný
Gözlerimde ki yaþla çürüttüðüm kitaplar,
Beþiklerde kahýr ninnilerine hapsedilmiþ,
Bir bozuk para uzaklýðýnda
Özgürlüðün sokak çocuklarý.
Hayatýn ucu yanýk sayfalarýna
Yüzlerce eser býrakmýþ
Adý anýlmayan þairler,
Üzerinden kýrk defa geçipte,
Onca anýyý o asfaltlara býrakmýþken üstelik
Adýný bilmediðimiz sokaklar.
Ve keþkelerin kepenklerine sýkýþmýþ
Yazýk hayatlar...
Ödülü neydi seni sevmenin?
Ömrü adayýp,
Yanýna yakýþtýrdýðýn,
Canýna yapýþtýrdýðýn insana
Bir vedanýn aðdalý aðýrlýðýnda
Yüreðin yerde ama baþýn dik son sözü söyleyebilmek mi?
Ýki yana açýp kollarýný
Bak, hala ayaktayým dercesine dans edebilmek mi?
Ödülü neydi seni sevmenin?
Üzerine para versemde alamayacaðým
Hayat dersleri mi,
Yoksa her iki sancýnýn arasýnda
Yüzümü yerleþtirdiðin gülücüklerim mi?
Aðýrlýðýna teslim olmadýðým tek bir gece kalmadý
Sabahlarýna armaðan etmediðim bir tek gün ýþýðý...
Çayýn þekeri kucaklamasý gibiydi oysa
Yüreðimin bakýþlarýný bunca sahiplenmesi
Üzeri ýslak sigaralar gibi artýk hiç bir ateþe yanmayacaðým
Aþkýn ileri dereceden bozuk gözleriyle hayata
Bir daha bakmayacaðým...
Bedeli bu kadar aðýr mýydý seni sevmenin?
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.