NUR TACI

Zaman þirke kenetli, mekan çirkef tutsaðý,
Zulüm doruk noktada, belde fuhuþ yataðý.
Ýnsanlarda bin surat kiþilere özel renk,
Yalan, rüþvet, iftira sarp kayalýklara denk.
Zulüm kusan zalimler utanmaz ve sýkýlmaz,
Ezilen mazlumlarýn göz yaþýna bakýlmaz.
Ulular ve soylular, zenginler hep zirvede,
Açlýk, korku, sefalet cariye ve kölede.
Her kavmin ayrý ayrý sýralanmýþ putlarý,
Ne tuhaftýr ki bunlar en büyük umutlarý.

Ýþte böyle bir toplum, iþte böyle bir þehir,
Mutlaka senin gibi bir resulle dirilir.
Ve bir sabah þafakla Mekke’de doðan güneþ,
Yüzündeki tebessüm, alnýndaki nura eþ.
Evreni aydýnlatan mucizelerle doðdun,
Etrafa ýþýk saçan avizelerle doðdun.

Geldin de sen ey nebi, yeryüzünü titrettin,
Daðlarý, denizleri, ovalarý inlettin.
Merhaba dedi sana hasret kalmýþ gönüller,
Bir baþka ötüyordu o gün sanki bülbüller.
Kuruyan Save gölü yalnýz sana iþaret,
Kisranýn yýkýlmasý doðumuna alamet.
Harikalarla doldu evrenin her köþesi,
Kundakta kutsi bebek gönüllerin neþesi.
Hiçbir annede yoktur Amine’deki huzur,
Odasýnda melekler nur yumaðýný korur.
Sütanne Halime’nin rahmet dolar çehresi,
Dadýdaki hayranlýk en büyük göstergesi.
Bir bulut ki emrine amade kýlýnmýþtýr,
Gümüþten leðenlerle pislikten arýnmýþtýr.

Hazinleþen gönüller öksüzlüðüne aðlar,
Ve sonra yetimliði tüm yürekleri daðlar.
Hem öksüz hem de yetim kalýr küçük Muhammed,
Önce dede, sonrada amca evinde Ahmed.
En güzel duygularla halelenmiþ her soluk,
Eðlenceden çok uzak esrarengiz çocukluk.

Ve büyümüþ boy salmýþ mukaddes delikanlý,
Kalbi hep doðruluða, güzelliðe sevdalý.
Ve bir aþk Hatice’den kainatýn aþkýna,
Ne mutlu ki girene onun sevgi baðýna.

Þirk toplumundan uzak inzivaya kaçýþlar,
Ve gelen ilk vahiyle kutsi memurluk baþlar.
Hira’dan kainata açýlan bir pencere,
Bir devrim, bir inkýlap kokuþmuþ gönüllere.
Oku diye baþlayan, filizlenen hakikat,
Ve ardý sýra gelen binbir türlü meþekkat.
Senin getirdiðine inandýk biz ey nebi,
Git dediðin yere gideceðiz ey nebi.
Sana gelen her emir bize de geldi bildik,
Oku emri gereði ne Hiralar edindik.
Bizi de inlettiler, ezdiler, aðlattýlar,
Karanlýk kodeslere, zindanlara attýlar.

Bize Bedr’i, Uhud’u, Hendek’i göster resul,
Bize askerlerini, Hamza’ný gönder resul.
Ne bir Ömer, ne Hamza çýkmadý içimizden,
Çaresiz kaldýk nebi tutuver elimizden.
Bize kucak açacak Habeþistan’lar gerek,
Devletleþmeye gebe Medine’ye giderek,
Senden düþtün yollara öz yordundan kovulup,
Çile dolu günlerden, iþkenceden yorulup.
Ya biz hangi diyara sýðýnalým ya resul,
Þirkin, küfrün içinden arýnalým ya resul.
Sensizlik baðrýmýzý kamçýlayan bir hançer,
Zehirli kýymýk gibi yüreðimize düþer.
Ashabýn sana aþýk, sen onlara sevdalý,
En bahtiyar sevgiyle ta ciðerden yaralý.
O haþmetli, hetbetli Ömer’i yumuþatan,
Bir sevgi nazarý ki kainatý kuþatan.
Kovulduðun Mekke’ye, Taif’e gümbür gümbür,
Anladýk ki sadece o sevgiyle dönülür.

Biz nefislerimizi yenemedik ya resul,
Medine’lerimize dönemedik ya resul.

Þimdilerde biz senin mesajlarýna açýz,
Ulvi merhametine, þefkatine muhtacýz.
Senden sonra ümmetin öksüz kaldý ya nebi,
Allah’ýn sevgilisi, gönüllerin habibi.
Aðlasýn Yesribliler, boynu bükük sahaben,
Bugünden daha hazin gün görmemiþtir evren.

Sana en derin salat, sana yürekten selam,
Kesilsin ifadeler, kelimeler vesselam.

* * * * *

Mehmet Akif UÇAR

Sosyal Medyada Paylaşın: