ALDIRMA GARDAŞ

ALDIRMA GARDAÞ
Karabulutlar toplanmýþ tepende,
Gözlerin nemli, burnundan soluyorsun, Hayýrdýr Gardaþ
Sanki Dünyanýn derdini sýrtýna yüklemiþler, omuzlarýn çökmüþ.
Suratýn küflü zindanlarýn buz silueti, bune salýveriþlilik
Aldýrma gardaþ, hele yamacýma yanaþ.
Anlat bana derdini, benimle paylaþ.
Dokunsam hýçkýrýklara boðulacaksýn,
Ufak ufak anlat, anlattýkça azalacak derdin
Farkýna varacaksýn
Suskunsun hala,
Seni birileri kendine mahkûm etti diye
Hakkýn yok kelimeleri hapsetmeye
Ne fýrtýnalara göðüs gerdik geçmiþte
Hangi engel frene bastýrabildi bize,
Bundan sonrasý var mý bilemiyoruz bile
Aldýrma gardaþ, ne bu gam, ne bu öfke.
Anlaþýldý sen derdini paylaþmayacaksýn
O halde dinle beni anlayacaksýn
Biz garip doðduk zaten yeryüzüne,
Ne binecek bisikletimiz, ne oynayacak oyuncaðýmýz oldu.
Biz yarý aç, yarý tok, kenar mahallede eve dönmek için,
Akþam kýzýllýðýný bekleyen babalarýn evlatlarý,
Sýrtýnda bebeleriyle ekmek yapan,
Baba gelecek diye oradan oraya koþturan
Ne bulduysa Elhamdülillahlar la akþam yemeðini hazýrlayan,
Elleri nasýrlý annelerin nazlýlarýyýz.
Hep biryaný eksikliklerle doludur çocukluðumuzun.
Koca þehrin varoþlarýnda, kül yýðýnlarýnýn arasýnda
Bilye oynamakla, develeme döndürmekle geçti çocukluðumuz.
Kenarlarý yýrtýk, içine su alan ayakkabýlar
Ayaklarýmýzda olduðu halde
Gamsýz oynardýk çamur deryasý sokaklarda
Akþamýn darýnda üstüne bir de saklambaç oynardýk.
Anamýz baðýrýrdý mahalleyi parçalarcasýna,
“eve gelin akþam ezaný okundu diye”
Duymazdýk,
Sanki Þakir Amcanýn
“duymuyor musunuz anneniz sesleniyor keratalar”deyip
ensemizde patlayan tokadýný beklerdik eve dönmek için.
Elimizin tozu, üstümüzün kiriyle otururduk sofraya,
Annemiz yaka paça bizi banyoya sokardý,
Gün boyu çektiði yetmezmiþ gibi, bir de tozumuzu kirimizi yýkardý.
Kýt kanaat evini geçindiren babamýzýn elini öpmek için bayramlarý beklerdik.
Her eksiði nasýl yapar eder tamamlar, bizie de harçlýk ayýrýrdý,
Her bayram mutlaka bayramlýk alýnýrdý bize,
Zaten bayram harici de alýnamazdý,
Sanki alýnmak için ille de bayramlar beklenirdi.
Kendi giymez, bize giydirirdi, onur abidesiydi babamýz.
Anamýz aðlama duvarýmýz, Öfkemizi kustuðumuz hasmýmýz,
Her sýkýntýda sýðýnma limanýmýzdý.
Bizi uyuttuktan sonra gece hamur yoðurur
Sabahýn köründe ekmek yapardý.
Sýcak sýcak ekmeði aþýndýrýrken azarlardý bizi,
“Sofra kurulacak, babanýzýn uyanmasýný bekleyin,
Adamcaðýz dün çok yorgundu heralde, sabaha kadar sayýkladý,
Siz de adam gibi yatmýyorsunuz,gece kaç kere üstünüzü örttüm,
Bu kadýný hiç mi uyumaz derdim hep,
Ne zaman uyur, ne zaman uyanýr,
hangi arada fýrsat bulup bir de üstümüzü örterdi,
Sofrayý beklerken, anamýn feryadý yýktý ortalýðý
“Gitti, gittiiiiiiiii evimizin direði gittiiii…”
Dizlerini dövüp dövüp feryadýný gördük,
O aðladý diye aðladýk ama anlayamadýk
Bilemedik O’nun için evin direðinin anlamýný.
Ama pes etmediðini, yýkýlmadýðýný ,
Hayata daha bi sýký sarýlýp bize nasýl kanat gerdiðini gördük.
Zamanla hayat normale döndü, Bak yýllar geçmiþ, hemde su gibi,
Hayatýn her anýný son nefesine kadar sana adayan babansýz,
Uykuyu senin için kendine haram kýlan anansýz yaþýyorsun da,
Ýnadýný keçiden,
Öfkesini ayýdan, Sinsiliðini çakaldan,
Kurnazlýðýný tilkiden, kalleþliðini yýlandan, vefasýzlýðýný kediden
Velhasýl her özelliðini hayvanlardan alan biri için mi bu haldesin.
Boþ ver aldýrma gardaþ,
Vur kadehi yere kýr gitsin,alma bir daha eline
Ayaklarýnýn altýna al söndür
Ciðerlerine kadar çektiðin sigaraný,yakma bir daha.
Hayata býraktýðýn yerde yeniden baþla.




Mehmet Zafer
Sosyal Medyada Paylaşın: