ÇANAKKALE YETİMİ
Dün yine köy meydanýnda
Sýrtýmý okþadýlar da
Çanakkale Yetimi dediler bana
Yetim ne demek ana?
Çanakkale ne yana düþer?
Yýldýzlar kadar mý ýrak yoksa?
Hadi, anlatsana…
Babasýz çocuklara denir yetim oðul
Çanakkale’yse koskoca bir okul
Vatanseverlik dersi verdik düþmana
Ýnsanlýk dersi verdik orada
Üç aylýk bebeydin daha karnýmda
Haber geldi muhtara
Çanakkale ateþ altýnda
Eli silah tutanlar tez cepheye vara
Duyup bunlarý da durur mu baban?
Hemen hazýrlanýp dedi ki bana:
“Gidip de gelmemek var,
Dönüp de bulamamak
Ben hakkýmý helal ettim Zeynebim,
Sen de helal et bana…”
Gidiþ o gidiþ
Ne mektup, ne bir haber çýkmadý daha
Yüklenip biraz erzak, cephane
Düþüp kafilenin peþine
Gittim ardýndan ama
Ne babaný görebildim
Ne de þehit olabildim vatana
Yaradan babaný aldý da, seni baðýþladý bana
Ýþte ondan Çanakkale Yetimi derler sana…
Yalnýz mý sanýrsýn kendini oðul?
Sencileyin çok Mehmet’ler,
Elif’ler var yurdumda…
Çanakkale dediðin bir kutsal toprak
Sýra sýra Koçyiðitler yatar baðrýnda
Ey gözümün bebeði, kýnalý kuzum
Bilirim, yadigârsýn babandan bana
Sakýnýrým esen yelden, uçan kuþtan ama
Oðulsuz olunur da vatansýz olmaz, unutma!
Ey oðul,
Gönül koyma sakýn bana;
Vataným söz konusu olunca
Yemin olsun, kurban ederim
Seni de, canýmý da vatana…
Naime ÖZEREN / Mart 2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜNEŞİ UYANDIRAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.