BEN ANADOLU / KADIN

Van Kalesi’nde bir kadýn,
Dört bin yýldýr uzuyor saçlarý.
Ne yana savursa o yöne kabarýyor dalgalar.
Ve saçlarýnda yýldýzlardan dar aðacý,
Anlatmadýðý aþký sallanýyor.
Saçýný çekiyor,
Uzadýkça uzuyor suskunluk,
Acýtarak canýný.
Ay, bütün þiirleri çalýnmýþ ozan gibi bakýyor,
Güzelliði ay ile yarýþan kadýna.

Ýþte o saati!
Yine ruhlarýn serbest kaldýðý saat.
dört bin yýldýr ayný çaba ile gelirdi semiramis
Surlar kadar amansýz suskunluðuyla...

Bir serçe aðlýyor uzaklarda,
Ölüyor...
Çan çiçekleri fýþkýrýyor surlarda,
Aþkýn her renginde sadakatini fýsýldýyor.
Bütün hararetiyle inliyor göz yaþlarý,
Göle düþüyor,
Balýk oluyor,
Suskun...



Savaþçý yanlarýna aykýrýydý yenilgi,
Aþk kaybetmeyi kabul etmek deðil miydi?
Onu gördüðü gün kaybetmiþti,
Bilmiyor

Mezopotamya’nýn savaþ meydanlarýnda vuruluyor aþk,
Gözyaþlarýyla yýkýyor,
Mahþeri umutlarla kefenliyor aþkýný.
Ýtirafý hiç olmamýþ bir aþk,
Mahþerde bekleniyor...

Ýþte bu sadakatte yaþýyorum,

Ben, anadolu/ kadýn!



Tanrýlar derisini yüzüyor Marsias’ýn
Günahý þarkýlardan ibaret...
Sadece flütüne deðil infaz
Dünden bu güne kadýnlarýn taþýdýðý lanet
Çine nehrinde boðuluyor,
Çini mavisinde Marsias çýðlýklarý...
Ne deðiþti ki?
Bugün kadýnlar yakýlýyor meydanlarda,
Kezzap atýlýyor talihlerine,
Kader oluyor yüzlerindeki yaralar...
Altmýþlýk dedelerin koynunda
On beþlik kýzlar
Arasýnda ete kemiðe bürünüyor kabuslar,
On beþinde soluyor goncalarý,
Susmayý da öðreniyorlar hýzla,
Baþkaldýrmayý öðrenemeden eðiliyor baþlarý.
Ýnadýna Ege’nin daðlarýnda yankýlanýyor flütü Marsias’ýn
Kapa gözlerini,
Bir gece daðlarýmda isyanýn sesini duy...


Ben yankýlanýyorum daðlarda,

Ben, Anadolu /kadýn!


On yedi memesinden emzirdi Anadolu’yu,
Medeniyetin beþiðini salladý binlerce yýl
Hem anaydý, hem yar
Hem tarlaydý, hem tohum
Hem medeniyetti, hem özgürlük...
Güzelliði sonsuzdu.
Ve çamlar onunla yeþil kalabiliyordu,
Anadolu’da her kadýn Kibele’dir aslýnda,
Kibele Anadolu kadýnýný taþýdý ruhunda...

Sivas’ta bir kadýn,
Heybesinde madýmak otlarý,
Alabildiðine mutlu.
Daðlarýn bereketini piþirecek,
Ve bu günde aç yatmayacak çocuklarý...

Kayseri’de bir kadýn,
Bereket götür gittiðin yere diye hazýrlýyor kýzýný,
Ölümüne sadýk ol diye kýnalanýyor avuçlarýný...

Kibele’nin memesinden çekip tohumlarý
Güneþe doðru savuruyor.
Konya’da köylü kadýn,
Güneþ alnýndan öpüyor tohumlarý,
Topraða düþmeden
Ve harmana sabýrla erteleniyor umutlarý...

Iðdýr Ovasý’nda ýrgat kýz,
Gerdanýnda mavi boncuðu,
Ruhu ve elleri kibele bilmiyor...

Tek odalý gecekondusunda uykusunu bölmüþ bir ana,
Ekmek yapýyor,
Kuzine sobasýndan Kibele sýzýyor...

Ben Kibele’yim sýradan bir kadýn gibi,

Bir adým kadýn,
BiradýmAnadolu!
Ayaklanýyor sesi isyanlarýmýn...


BUKET CÝHAN TEMÜR





Sosyal Medyada Paylaşın: