)
Ömrün her deminde de
Günler su gibi akýyor...
Ömür,
Son an_ý deme yaklaþýyor
Gönüllerde sýzý,
Hasret bitmiyor,
Hiç bitmiyor...
Göz pýnarlarýndan sýzan yaþlar
Silecek bir el,
Öpücükler bekliyor...
Ufukta beliren
Akþamýn kýzýllýðý
Mor renge dönüþmüþ,
Yangýn yerine dönmüþ gün batýmý,
Akþamýn
Kör karanlýðýndan önce,
Dað doruklarýnda nöbette,
Gecenin kör karanlýðý...
Akþam vakti,
Evrene çökmeyi bekliyor,.
Bombeli pencerenin önünde
Adamýn biri...
Dikmiþ ufkun eteklerine gözlerini,
Her an tükenen zamana
Sona yaklaþan bir ömre aðlýyor...
Ýnsanlarda yaþam telaþý,
Bir hengame...
Geçen zamaný,
Yiten ömür lahzasýný,
Tükenen yaþamlarý,
Bir an için unutturmuþ.
Herkeste bir telaþ,
Yaþamdan yana...
Koþuyor, koþuþturuyor.
Zihinler karýþýk,
Akýllar yerinde deðil
Kanatlanýp uçmuþ.
Dalmýþ gözler anlýk zamanlara,
Buðulu buðulu
Çevresine bakmakta...
Bu, öylesine bir yarýþ ki
Ne galibi belli
Ne de kaybedeni...
Sevda,
Bir sýzý olmuþ yüreklerde
Duyan yok
Anlayan yok
Aðlayan da yok...
Belki de, içine akýyor
Kanlý yaþlarý...
Herkes yarýþta,
Herkes bir yöne koþuyor,
Sonucu belirsiz,
Bir yarýþma bu
Kazanan da aðlýyor,
Kaybeden de öyle...
Kimse farkýnda deðil,
Geçen zamanýn.
Yalnýzca,
Penceredeki adam biliyor
Oysa onun farkýnda deðil kimse...
Usul usul uzanýyor
Gözlerinden sýzan yaþlar,
Dudaklarýna...
Ýþte o,
Farkýnda geçen zamanýn,
Yiten koca bir ömrün,
O, yaþýyor giden zamaný
Yudum yudum
Hýçkýrýklý yaþlarla...
Ve de yalnýzlýðýyla.
Suat TUTAK
14.03.2010
(Son þiirlerimden