Ellerimden gözyaþlarým gibi kayýp giden hayatýma bakýyorum; ne gözyaþlarým gibi yanaklarýmý yakanlarý silebiliyorum ne de hayatýmýn kötü anýlarýný sona yaklaþtýðýmý biliyorum artýk mevsimler baþka, geceler baþka gündüzlerim baþka yüreðimdeki acýlarý dindiremiyorum, ciðerlerimdeki son soluklarýmý içime sindiremiyorum. Kendi kendime soruyorum; Tanrým ben sana ne yaptým ki? böyle acýlar içinde yaþýyorum sen unuttun beni bir köþede dualarým mý yetersizdi? yoksa sevgilerim mi? ben öyle çok sevdim ki kullarýný kendi sevgisizliðimde kaybolup gidiyorum. Biliyorum; geriye gelmeyecek hiç birþey piþmanlýklar,keþkeler denizinde kaybolup gidecekler. Biliyorum; çaresi yoktur yanan, kaybolup giden zamanla eriyen mumun önüne geçemez istesede zamanýn. Artýk geçtir hayaller için; artýk geçtir yarýndan beklediði için. Çaresi yoktur; aþk ile alev etrafýnda dolanan kanatlarý yanan pervanenin ben öyle çok sevdim ki sevenleri kendim sevmeden kaybolup gidiyorum. Hayat devam ederken bir mum gibi günün ýþýklarýyla kaybolup gidiyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
fatmahasbioglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.