EY SEVGİLİ!

Ey Sevgili!

Nazeninde törpülenmiþ
Bir yitik bahardýr sevdan;
Týpký yüzünde parlayan güneþin
Gamzelerine düþürdüðü
Bir mahzun gölge gibi.

Zira,
Ýþte bu sebepledir ki
Reyhansý düþlerimin
Maviye çalan gecelerinde,
Sýzým sýzým artan bir hayale
Gebe kalýr yüreðim...

Bilir misin ki?
Yokluðunda çevrilmiþ bir yasak bölge gibi,
Uzak umutlarý düþlemenin
Ve de hiç bir zaman eriþemeyecek olmanýn
Ýnsanda býraktýðý en derin yaralarý.

Ve dahasý bir idamlýk mahkum gibi
Sevgiliyi gözlemenin
Her dakika, her saat...
Üstelik de,
Ebediyyen gelmeyeceðini bile bile.

Ýþte bu yüzdendir ki
Her dem
Yorulmuþ bir sevdanýn çarmýhýnda hissederim kendimi
Ve her dem
Yaðlý bir urganýn yaftasýnda kaybolur umutlarým.

Halbuki ben
Gecelerin bile büyütemediði
Kýzýl bir hasret kentinin
Gün görmemiþ sahiliydim;
Sokaklarýnda berduþ berduþ yürüyen
Ve okyanus dalgalarýnýn kýyýya attýðý...
Öyleki
Korkunç kabuslarla olan sýrdaþlýðýmýn
En büyük sebebi
Buydu belki de.


Nitekim
Mavisini yitirmiþ bir hayatýn,
Ve hasretle bezenmiþ bir aþkýn
Bende býraktýðý en son þarký
Ve en son þiir
Belki de bu olacaktýr...

Çünkü bu þiir
Ve bu þarký;
Seni anlatan bir güftenin
Damarlarýnda yoðrulmuþtur.

Baþkasý yok gülüm
Ve zaten baþkasýna, gerek de yok

Zira hayatýn bende býraktýðý tek iz;
Kesinlikle anlatýlamayan ve sadece yaþanýlabilen
Bu büyük aþkýndýr.

Bu bana yeter, ey içimde yýllar yýlý kanayan sevgili!
Bu aþk bana yeter
Zira bu aþk,
Her þeye bedeldir zaten...


Mehmet Akif UÇAR

Sosyal Medyada Paylaşın: