Ýnsaný mahveden: gurur ve kibir. Bedene yapýþmýþ, çýkmam diyorsa; Yaradanýmý yok sayan o kâfir, Kendini beðenip, duymam diyorsa…
Bilinmeli ki bir göz var izleyen. Bebekken, yaþlýyken bizi gözleyen; Bir düþün var mýdýr, seni özleyen? Hâlâ zaman varken, görmem diyorsa…
Fani hayat bakmaz, senin yaþýna. Kendinle kalýrsýn, yalnýz baþýna; Kibirli yazýlýr, mezar taþýna. Çevreyi, dostlarý sevmem diyorsa…
Mahþer günüde var, unutma bunu. Sultan Süleyman ders(!) hatýrla onu. Kime kalmýþ ki bu dünya, yok sonu! Sýrat köprüsünü, bilmem diyorsa…
ÝNSAN
Kendini kabul eden, sevgiyle gönül alan; Serveti kiþilikle, daðda taþtadýr insan. Dikenli gül gibidir, güzel kokular yayan; Üç büyük erdemle çok farklý baþkadýr insan…
Bazen bitkiye benzer, bazen asma aðacý; Yapraðý meyvesiyle, ikram dolu garajý. Özgürlük, ilim; onun en büyük avantajý. Asolan varlýðýyla, yazda kýþtadýr insan…
Dostu da, düþmaný da odur kendisi olan. Bazen yaþama küsen, bazen sevgiyi bulan. Ahlaka önem veren, ahrete yolu alan; Acý ve hüzün varsa, gözü yaþtadýr insan…
Ýsterse o her þeyi daha hoþ kýlabilir. Kendini geliþtirip, ruhunu bulabilir; Her þeye göðüs gerip, âþýkta olabilir. Pes edip kaçýyorsa, gönlü boþtadýr insan…
Her canlý deðerini bilmeli olsun insan. Hatalarýndan korkma, sende bir kulsun insan! Nefsine hâkim ol ki ululuk bulsun insan. Ar, namus... ’Edep’ yoksa, dik yokuþtadýr insan...
Mehmet KAHVECÝOÐLU Sosyal Medyada Paylaşın:
kahvecioglum Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.