1. sahne; iç mekân, ameliyathane
Sarsýcý bir gün, beynim bin parça
Ruhum eciþ bücüþ, bedenim saçma sapan
Eline bir neþter tutuþturulmuþ
Bu iç kanamayý durdurmaya çalýþan; benim
Çizdiðim resim hep siyah beyaz
Alkol kokusundan kýrýlmanýn arifesindeyken burnumun direði
Çýkarýp attým kirlenmiþ yanýný ruhumun
Eline bir silgi tutuþturulmuþ
Bu karalamayý silmeye çalýþan; benim
Travma aðýr, iç organlar kan selinde…
Arý výzýltý misali kelimeler uçuþurken kulaðýmýn dibinde
Ruhum eciþ bücüþ, bedenim saðýr
Dikiþ tutturulmaya çalýþýlan bir yarayla haþýr neþir edilen
Bu safsatayý dindirmeye debelenen; benim
2. sahne; iç mekân, yoðun bakým
Yakýcý bir gün,
Hâlbuki sokaklar zemheri ayazý
Travma aðýr
Kýrýldý kalem
Iþýðý söndü gecenin
Nabýz düþtü, soluklar seyreldi
Sahte bir kan düþtü gözlerden
Karanlýktý yaslar, sayfalar boþtu…
Gözlerinde ben varken kimse görmedi
Ben; kör oldum
Zaman kalmadý…
Final; dýþ mekân, mezarlýk
Þimdi, morfin tadýnda zaman
Beden ruhtan azad
Beden geçkin mekândan
Buzlarý çözülüp de hissedince
Tuz mu basar artýk,
Zaman? Deva deðil aðrýyý uyuþturan
Travma aðýr
Olurda yol düþerse
Üç satýrlýk duadan ibaret deva
Bir kürek toprak atmayý da unutma
Üþümeyeyim buralarda!