BİRLİKTE YANMAK İÇİN

Kendime saklýyorken, en deli gerçekleri;
Sana vermek istedim, en diri çiçekleri.

Düþ kurunca gerçekle, deliriyor dört yaným !
Olmadý senden baþka, hayatta anlayaným.

Seni yaþatmam lazým, bir Þems gibi aynamda,
Kimse olsun istemem, sen ol yeter yanýmda.

Kaç kez ölüyorum ben, bir bulut aðdýðýnda ,
Beyaz beyaz üþürüm, karlarla yaðdýðýnda...

Sonsuza açýlýrým, gelirken sulu-sepken,
Dayanýp da bakamam, ansýz çekip giderken.

Saçlarým senin için, böyle yana taralý ;
Görme sen yüreðimi, kaç yerinden yaralý...

Bu kahve gözlerimin, senden masumiyeti,
Bakmazlar sensizliðe, koparýp kýyameti !

Boþluða bakan göze, tatlý gelirken ölüm;
Sana bakmayacaksa, neylesin gözü gönlüm ?

Kirpiklerim sadece, sana uyanmak için,
Tek geliþ nedenimiz, birlikte yanmak için.

Hayat bir uzun eþek, karanlýkta körebe !
Tohum çatladýðýnda, bilmez nelere gebe...

Ölürken varamadan, tadýna uzun yazýn,
Vurur filiz çaðýnda, en zalimi ayazýn !

Eser acý sam yeli, süremeden baþaðý,
Her sapa kalktýðýnda, edilir al aþaðý !

Sonsuzluk sarkacýnda, salýnýr bir boþ beþik,
Reva görülür sonra, kul kapýsý her eþik !

Nerden gelse aldýrmaz, alýþkýndýr vurguna,
Yeter ki, od düþmesin, yalnýz gönül yurduna.

Vurgunun en zalimi, bilir gönül vurgunu,
Her þeyi anlar ama, anlayamaz tek bunu.

Koþmaya yeltenirken, en diri çiçeklerle ;
Her adýmda vurulur, delice gerçeklerle...




Hayrettin YAZICI










Sosyal Medyada Paylaşın: