TALİH İLE SALİH
Her zaman ilk yudumunda içmeye
“Ýçelim güzelleþelim” diye baþlardý
Güler söyler, þiþeler boþaldýkça sona doðru hep aðlardý
Yaþý henüz yirmi dokuz, otuz ha vardý ha yoktu ama
Neredeyse bütün saçlarý aðarmýþtý
Mazisi bir sýrdý, kimse bilmezdi
Salih’i bu genç yaþýnda hangi dertler yýkmýþtý
Kendi adýný kendi takmýþtý; Talihsiz Salih
Talih ile Salih bir araya gelememiþti
Nedense onlar birbirlerini sevememiþti
Mehtabýn solgun ýþýðýnda, kaç kereler bir þiþe þarabý
Soluksuz, bir açlýk ki sonsuz, fondip yaptýðýný görmüþtüm
Elinin tersiyle aðzýný siler
Bir vuruþta yere, þiþeyi parça parça eder, hep;
“Gülmediyse kör talih ne etsin Salih” derdi
Yüzünde acý bir tebessüm, gözleri dalýp dalýp giderdi
Kimi simitçilik, kimi hamallýk ederdi
“Þarap param çýksýn, fazlasý lazým deðil” derdi
Kimi viranelerde, kimi köprü altlarýnda gecelerdi
“Uyuyalým yeter, kuþtüyü yastýk lazým deðil” derdi
Kimseler bilmez, bilemezdi Salih’in derdi neydi
Oyun uzamýþtý bir gece, geç dönüyordum kahveden
Salih’i gördüm tenha bir köþede, içiyordu
Ýçtikçe için için aðlýyor, gözlerinden yaþlar akýyordu
Sokuldum yanýna “afiyet olsun” dedim
Uzattý elindeki þiþeyi “zýkkýmýn afiyetimi olur” dedi
Ona berduþ, serseri derlerdi, belki öyleydi belki deðildi ama
Ama o hep akýllý sözler ederdi
Kimseler bilmez bilemezdi, Salih’in derdi neydi
Ve o gece ben, bir ben öðrendim öyküsünü Salih’in
Ýçtikçe esirgemedi sözünü “dinle bak” dedi
“duydun gördün mü sillesini yiyeni böylesine feleðin”
Ýlk defa o gece çenesi açýldý Salih’in
Bir trafik kazasýnda, henüz beþ yaþýnda
Kaybetmiþ annesiyle babasýný
Dayýsý almýþ yanýna
Almýþ ta, yeðenim diye bir kere basmamýþ baðrýna
Ne okul yüzü görmüþ Salih, ne bir þefkat, nede bir sýcak yuva
Çocukluðunu bilmemiþ, ne dayaklar yemiþ hiç yoktan
Babasý yok, önüne kol kanat gersin
Anasý yok, baðrýna basýp gözyaþýný silsin
Ýtile kakýla, yýkýla yýkýla büyümüþ Salih
Bir gün Duygu’yu görmüþ, esmer güzeliymiþ Duygu
Ceylana benziyormuþ, kahverengi gözleri
Beline uzanýyormuþ, kömür karasý saçlarý
Ve onlar birbirlerini çok sevmiþler
Ama sevmek, sevilmek yetmemiþ
Öksüzlük var ya, kimsesizlik, garibanlýk var ya
Yar etmemiþler Duygu’yu Salih’e
Böyle terk etmiþ sýlasýný, yuvasýný
“Biliyorsun” dedi “biliyorsun sonrasýný”
“kör talih býrakmadý mý býrakmýyor insanýn yakasýný”
Tam hatýrlamýyorum seksen altý mý, seksen yedimiydi?
O kýþ çok sert geldi, kuþlar dondu, aðaçlar kurudu
Yine kar yaðýyordu, eve doðru yürüyordum
Kahveden insanlar çýkýþtý, konuþmalar, koþuþmalar oldu
“Ölmüþ” diyordu biri, sonra Salih’in adýný duydum
Çökmek üzere olan bir viranede bulduk Salih’i
Son içkisi bir þiþe ispirto olmuþtu
O gece Salih donmuþtu
Gözleri kapalý, yüzünde yine o acý tebessüm, sanki uyuyordu
Yumruðu sýmsýký kapalý, avucunda bir þey tutuyordu
Parmaklarý salýnýp, elini açtýðýmýzda gördük
Avucunda bir resim duruyordu
Kömür karasý saçlý, ceylan bakýþlý, esmer bir kýzýn
Hemen anladým, bu Duygu’nun resmiydi
Ne hasreti bitmiþti talihsizin, ne sevgisi
Elinde resmi baka baka Duygu’ya
Salih öyle yatmýþtý son uykuya...
Gürsel ÝLERÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.