senelerce
en karanlýk cephesinde bekletildim evinin
ve beni
en kuzeyine yerleþtirmiþtin yüreðinin
þimdi
rengarenk çiçeklerimi açmadýðým için
sitemdesin
oysa suskun ve narin begonyandým ben senin
sýcacýk bir iklimde yetiþebilirdim ancak;
bilemedin
ela gözlerinin önünde bir süre can çekiþtim
görmedin
artýk perdeleri kapat
suya da lüzum yok
dikkat et!
topraðýma dokunursan
öfkesi acýtabilir ellerini kahverengisinin
biliyorum
þimdi köþedeki çiçekçiye gideceksin
yorulma
onun söyleyeceðini ben söyleyeyim;
"üzgünüm...
begonyanýz ölmüþ efendim."
JD/ Narçiçek/ 2000
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.