birer birer kayboldular, ayaklardan çýkan, aceleci sesler. ötede top oynayan, çocuklar gittiler… son seferli vapurlar da, iskeleden çekildiler… telaþlý bir kaç ayak sesi yürüdüler, gecenin izinden. bir sarhoþ narasý kaldý, bir de ben... gece, onu da, koynuna aldý birden. bir kaç balýk, boy verdi sularýn içinden ve kýz kulesi hikâyesine baþladý, harfsiz hurufsuz yeniden.
ay konuyor, sarý saçlarýna aniden. ulvi hülyalara dalýyorum, yakamozlarýn nefesinden...
gitme ne olur! uykusuz gözlerimden... sesimden ürkersin, adýný, içimden bile söyleyemem. uyanýrsýn, uyuyan denizden kýyýda küçük esintiler. gözlerimde kýz kulesi, ay ve gemiler þarkýmý söylerim gece ve sen beni silerim defterimden…
günün ilk çýðlýðý düþünce göðe, mahmur sabahýn gözü önünde küçük ve ince ellerinle seni toplarsýn alel acele ve saçlarýný bað yapýp þalýnýn eteðine, gidersin öylece…
gözlerim düþer. ellerim düþer. ayaklarým düþer.
bir kör, bir saðýr, bir ölü kalýr, bankýn üzerinde…
Nurcan Yalçin
Sosyal Medyada Paylaşın:
durunur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.