Benim
yazdýklarýma reva görüldü hep
namluya sürülmüþ kurþun tepkisi
ki satýrlarýn diline mim koyulunca
þefkatle dokunulmamýþ yanaðýmda
kýrdým kalemi
Yolunu kaybetmiþ çýplak ayaklarýmla
sokaklarýn diline
þekilsiz voltalar koyan divane oldum
yani
dudak kývrýmlarýnda acýklý bir hikaye
Yüzümdeki mazeretsiz çizilmiþ yetim çizgiler
nezaketsiz direniþlerin/in rengindeydi
Yüreðim yalnýz býrakýlmýþ bir mabette
/týrnak aralarýnda senin/
kimliði meçhul cenaze
Kimi zaman tek
kimi zaman toplu intihar adý altýnda
þiirler yakmýþtým senin peþinden
aþkýn gözlerime mil çekerken
Senin
yalancý þahitliðinde i mgesi bozuk þehirlerin
putlarýn önünde secdeye durdu hep bedenin
ve gözlerinde
kül rengi rimelinle aleni
þehvetli kahkahalar besteledin
Uçurum izleri taþýrdýn göðsünde
ki her ne vakit açsan düðmelerini
faþizan bir yazý asýlýrdý gecenin orta yerine
Sen çekiç darbeleriyle
mermerden intiharlar doðururken
mýzrap anonim urganlar hazýrlardý
baðlamanýn tellerinden
Ýlmeðin rujlu ýslaklýðýyla
kimsenin bilmediði bir diyar yazýldý
boynumun kenarýna
Avuçlarýmda sakladýðým hikayeler
kefenlerle örtüldü
Son cümlemi söndürdüm dilimin ucunda
Doðan her yeni gün
önce yakamozlarý öldürdü
Özgür SARAÇ/Râzý
01/03/2010 Denizli