Ozamanlar çocuktum. BaKýÞlarýn beni sonsuzluðuna çekerdi, bilinci kayýp YaZýmýn. Hayatýn altýna yatmýþ mor orospularda ruhumu dinlendirirdim geceler boyu kaygan seviþme anlarýnda. Ve hayatýn teri aðzýma damlardý, med-cezir orgazmlarýnda.
Sonra siyah kelebekler yakalardým köküne zakkum, aðaç dallarýnda. Kelebekten kalan tek gerçek insanlarýn da deðiþebildiðiydi. Ama mor orospularým kadar kozasýna sadýk kalamadý hiç kimsem. Eflatunu hayat sanarken kýzýl ölümlerde kendi katilimi buldum. Nice benler öldürmüþtüm, mor orospulara sorun.
Köpekler ve turnalar vardý mavi düþ kýrýðý bilyelerimde, Ben hep kedice pazarlýklarda yuduzurdum Siz eflatun dostlarý; isyaným sizedir bilesiniz. Sosyal Medyada Paylaşın:
Timur KOHEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.