Anaya Mektup

Anaya Mektup

Özledim;
Annem seni, evimizi, sobamýzý
O yemyeþil bahçemizi
Dertleþtiðim aðaçlarý, kuþlarý
Ýlkbaharda açan zambaklarý
Kuyumuzu özledim,pýnarlarýný
Oluðunda halý-kilim yýkamayý
Odamý, arkadaþlarýmý, kendimi bile
Köyümdeki beni
Ben okuyorum anne, adam olmak için
Burada yalnýzým, sensizim, kimsesizim
Sigaraya bile baþladým
Bizim oralarý gibi sandim
Herkese güvenip, doðrularýmý uyguladým
Burasý köyüm gibi deðilmiþ anne, bocaladým

Þimdi çok deðiþtim ben
Hayat yaþadýkça neleri öðretti
Sen hep söylerdin annem,
Keþke hiç büyümesen yavrum diye
Kýzardým sana hani,
Bir an önce büyümek isterdim
Yine haklý çýktýn anam,
Büyüdükçe sorunlarýyla büyüyormuþ insan
Sen beni böyle yetiþtirmedin
Sevmeyi öðrettin dünyayý, tüm yaratýlaný
Fedakar olmayý, sabrý ve maneviyatý
Anlatmadýn sen bana kini, öfkeyi, riyayý
Ama tanýdým bu kirli dünyayý,
Çýkar için kendini bile satanlarý
Duygudan yoksun robotlaþan insanlýðý,
Hepsini, herþeyi gördüm artýk
Bu insanlýktan tiksiniyor,
Kabullenemiyorum ruhsuz olmayý ...

Özledim;
Köyümün havasýný, suyunu
O güzelim toprak kokusunu
Anneannemi, dedemi, tandýr evini
Piþirdiðin sýcacýk bazlamaya
Tereyaðý sürüp yemeyi,
Tatillerde dantel örmeyi, düðünlerimizi
Köyümün o tertemiz, sýcacýk insanlarýný
Elleri nasýrlý ama yüreði yumuþacýk....

Çocukluðumu arýyorum caným anam
Eskiye öyle muhtacým ki, sizlere
Ben buralarý sevemedim,
Buralarda beni iþte.

Ama merak etme sakýn
Ben diktiðin ayný fidaným
Dallarým ne kadar çürüsede
Senin su verdiðin o saðlam aðacým! ...

Aralýk-98 Nevþehir
Sosyal Medyada Paylaşın: