/ Doðruydum Hani þu dümdüz dediklerinizden deðil! Hakikate yollardým dilimi gün boyu ve üç beþ çaylarýnda tüketmezdim nefesimi vara yoða…
yokluða direnirdim insanlýða dilenirken.. aç çocuklarýn nefesine ekerdim tohumlarýmý siz en güzel düþlerinizden uyanýrken … ve insan toplardým cennetimden kalplerini açardým cehennemdeki insanlara kýyas…
Azrail ‘e deðmeden tek bir hakikate ulaþýrdý telaþla bu can ve bilirdim ki insandaki en büyük erdemdir vicdan….
Sonra Þehre inerdim… dev aynalarýndan yansýmýþ yüzlere sürterdim merhameti ve vicdanlara kayýt yapardým canlý canlý nöbetçi dikerdim yalnýzlýðýn kapýsýna korkardýn … hep çaresiz kalýnca koþardýn Tanrýlara çýðlýk çýðlýk biliyorum düþünmek için en güzel zamandýr yalnýzlýk…
zira; sadece yalnýzken su yüzüne çýkar hainlikler… katledilen fikirlere saplanýr , kanar bütün faili meçhuller… öyle derin bir sýzýdýr ki; sevgilinin yüzünde býraktýðýn kesik baþ vicdan gibi açlýðýn ortasýnda açan bir umuttur aþ…
sonra vicdan salýnýr ortaya utangaçtýr biraz sende olmaktan yalpalayarak geçer günahlarýn ortasýndan ilk defa… doðruya uzanma vaktidir onun için azaplarýndan kaçar yalýn ayak geç de olsa…
/ unutma hayat tüketirken bizi! can senin canan senin gün gelir devran döner elinde vicdan benim !
FERAY ÝLERÝ
SESÝYLE ÞÝÝRÝME CAN VEREN BAZILARININ KIYIDA KÖÞEDE KALMIÞ VÝCDANLARINI YENÝDEN DEMLEYEN KALÝMERA’ YA SONSUZ TEÞEKKÜRLER...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ferayileri7575 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.